Rozdział 8

Sherlock był wstrząśnięty tym co przeczytał.

- Jak to możliwe? Przecież dziecko urodziło się dzisiaj a ktoś już o tym wie i już czyha na jego życie. To jakiś paradoks. Tak nie może być! - krzyknął rozwścieczony Sherlock.

Sherlock nie mógł się uspokoić, więc nerwowo przemieszczał się po salonie. Madie nadal stała w miejscu. Nawet się nie poruszyła. Była wstrząśnięta tą całą sytuacją. Była zła. Bardzo zła. W jednej chwili zobaczyła całe źródło zła w Sherlocku.

- To wszystko twoja wina! – krzyknęła Madie

  Sherlock stanął jak wryty. Odwrócił się w stronę Madie.

- Że co? Czemu niby to moja wina? – zapytał

- Gdybyś się nie angażował w te wszystkie głupie zagadki, to teraz życie Jo nie byłoby zagrożone.

- Wypraszam sobie. To, że jestem socjopata nie robi ze mnie od razu mordercy. Obwiniasz mnie o coś, na co nie mam żadnego wpływu.

- Kłamiesz!- krzyknęła Madie- Możesz temu zapobiec ale jesteś pieprzonym socjopatą, którego nie obchodzą inni ludzie.

- Nie mów tak! Gdybym mógł coś zrobić to jak najszybciej zapobiegłbym całej tej sytuacji. Nie bierzesz pod uwagę ilu ludzi uratowałem przez moją inteligencję, ilu ludzi ocaliłem. Zrobiłem o wiele więcej niż ty. Ty jesteś tylko marnym pasożytem, który utrudnia mi życie.

W napływie gniewu Sherlock nie panował nad tym co mówi. Madie nie umiała opanować emocji. Czuła gniew do Sherlocka lecz z drugiej strony współczuła mu, ale jego słowa, że jest marnym pasożytem zabolały ją. Dziewczyna z płaczem pobiegła do swojego pokoju i trzaskając głośno drzwiami chciała pokazać Sherlockowi, że jest dupkiem. Pani Hudson słyszała krzyki ale była przyzwyczajona, że rodzeństwo na siebie krzyczało jednak głośny trzask  spowodował, że postanowiła pójść sprawdzić czy przypadkiem Sherlock, w przypływie pogardy dla ludzkości, nie zastrzelił Madie. Było to bardzo możliwe, bo detektyw często z powodu nudności paradował po salonie z pistoletem i strzelał do ściany, bo kto mu niby tego zabroni. Pani Hudson weszła po schodach na górę i zobaczyła Sherlocka siedzącego w swoim fotelu w salonie.

- Co się tu dzie… - staruszka nie zdążyła dokończyć zdania, bo Sherlock jej przerwał

- To nie pani sprawa! Będę sobie tu robił co będę chciał a pani niech się do tego nie wtrąca.

Pani Hudson powinna być urażona słowami Sherlocka ale zdążyła już się przyzwyczaić do nieprzyjemnego charakteru detektywa.

- No dobrze przepraszam, ale usłyszałam trzask i chciałam się tylko dowiedzieć czy przypadkiem nie zastrzeliłeś Madie.

- Że też ja na to nie wpadłem – oczy Sherlocka rozbłysły na ten pomysł - niestety ten mały szkodnik nadal żyje i siedzi w swoim pokoju i udaje, że jest pępkiem świata – powiedział Sherlock na tyle głośno by wiedzieć, że Madie go usłyszała.

- Wcale nie! To ty robisz z siebie najinteligentniejszego a tak naprawdę jesteś idiotą – opowiedział głos zza drzwi

- Zauważ ilu ludzi uratowałem a ty nazywasz mnie idiotą – odparł Sherlock.

- Nie obchodzi mnie ilu ludzi uratowałeś. Nawet jeżeli uratujesz cały świat i tak nadal będziesz idiotą – odpowiedziała Madie z uśmiechem wychylając głowę zza drzwi.

 - Dzieci czy wy nie możecie żyć ze sobą w zgodzie? Musicie się cały czas kłócić?- zapytała gosposia

- Pani Hudson, te kłótnie to z miłości – odpowiedział sarkastycznie Sherlock.

Pani Hudson nie zrozumiała, że Sherlock nie mówi prawdy, więc wyszła rozczulając się nad rodzinną miłością. Madie słysząc co Sherlock mówi i słysząc reakcję pani Hudson roześmiała się. Dziewczyna, jak i Sherlock, zdążyła już zapomnieć o gniewie na drugą osobę.

Kolejne dni na Baker Street były spokojne. Raz po raz rodzeństwo wpadało do Johna i Mery aby zobaczyć co u Jo i żeby sobie porozmawiać. Wszystko byłoby OK gdyby nie pewien pomysł, który John podsunął Sherlockowi. Mianowicie podczas którejś tam wizyty rodzeństwa u Watsonów. Madie i Mary poszły po rozczulać się nad Jo. Sherlock mówił Johnowi, że teraz nie ma żadnych spraw i, że całe dnie z Madie przesiadują nic nie robiąc.

- A może wysłałbyś Madie do szkoły? – zapytał John

- Chcesz żebym wysłał członka rodziny Holmesów do miejsca gdzie zbierają się idioci, aby jeszcze więksi idioci uczyli ich rzeczy, które na nic nie są potrzebne w życiu? – odpowiedział pytaniem Sherlock

- Tak, chcę żebyś wysłał ją do szkoły - przytaknął Watson

- Nie. Nie czuję takiej potrzeby. Jeszcze przez tę szkołę Madie zmieniłaby się w idiotkę i co wtedy? Musiałbym poprosić rodziców żeby ją wydziedziczyli, bo gardzę idiotami - powiedział Sherlock nakładając na nos okulary słoneczne, które kupiła mu Madie.

- Sherlocku, ja mówię poważnie. Madie nie jest jeszcze pełnoletnia. A aż do osiągnięcia osiemnastu lat ma się obowiązek chodzenia do szkoły. Takie są zasady.- powiedział John

- John, czy mam ci powiedzieć gdzie ja mam te zasady? – odparł Sherlock z uśmiechem.

John mimowolnie uśmiechnął się ale od razu spoważniał.

- Jeżeli Madie nie skończy żadnej szkoły to nie dostanie pracy w przyszłości.

- Będzie detektywem doradczym tak jak ja - powiedział Sherlock

- Czyli chcesz żeby ona, tak samo jak ty, codziennie ocierała się o śmierć? Ty jakoś zawsze się ratujesz ale ona może nie mieć tyle szczęścia co ty – powiedział poważnie John.

Watson trafił w czuły punkt Sherlocka. Detektyw pod żadnym pozorem nie chciał narażać siostry na niebezpieczeństwo ale były tylko dwa wyjścia: narażać życie siostry albo wysłać ją do szkoły. Wybór był prosty, jednak Sherlock nie umiał się pogodzić z faktem, że wyśle siostrę do miejsca gdzie zbierają się wszyscy idioci, ale lepszego wyjścia nie ma.

- No dobrze. Jutro wyślę ją do szkoły – odpowiedział Sherlock

- Sherlocku a wiesz jak zapisać Madie do szkoły? -zapytał John ze śmiechem

- Nie mam pojęcia – odparł poważnie Sherlock

- Wiesz gdzie jest szkoła?

- Nie mam pojęcia.

- To jak zamierzasz zapisać ją do szkoły?- zapytał John

- Nie mam pojęcia – odpowiedział Sherlock

John był rozbawiony zaistniałą sytuacją. Chcąc zadbać o dobrą przyszłość Madie John postanowił, że następnego dnia zajedzie z Sherlockiem do pobliskiej szkoły. Sherlock najbardziej obawiał się reakcji Madie na wiadomość o tym, że będzie chodziła do londyńskiej szkoły ale może warto zaryzykować chwilowy gniew na rzecz dobrej przyszłości. Rodzeństwo Holmesów wyszło od Watsonów wieczorem. W drodze powrotnej Sherlock chciał zacząć rozmowę z Madie na temat szkoły ale jakoś nie umiał się wysłowić. Bał się gniewu siostry. Następnego dnia Sherlock rankiem wymknął się z mieszkanie. Nie chciał, żeby Madie zaczęła wypytywać go o to gdzie idzie. Jeszcze Sherlock wyjawiłby jej w jakim celu idzie do szkoły i wtedy byłby problem. Sherlock i John pojechali do szkoły taksówką. Detektyw starał się zapamiętać drogę dojazdu. Po przyjeździe na miejsce Sherlock i John udali się do gabinetu dyrektora. Dyrektor szkoły był w średnim wieku, miał lekko siwe włosy, na jego policzku było widać szminkę, co oznaczało, że ma żonę lub kochankę ale obrączka znajdująca się na palcu wskazywała na żonę.

- Dzień dobry! Jestem Christian Grey. W czym mogę pomóc?

- Witam, jestem Holmes. Sherlock Holmes – powiedział detektyw z uśmiechem – a to mój przyjaciel John Watson.

- Czy to pan jest tym sławnym detektywem, który rozwiązuje zagadki kryminalne? – powiedział zaskoczony dyrektor.

- Tak, to ja – powiedział dumnie Sherlock

- A ja mu pomagam w rozwiązywaniu spraw - wtrącił John czując się niedoceniony.

- Dobrze a w czym mogę panom pomóc?- zapytał Christian

- Chciałbym zapisać moją siostrę do szkoły. Niech pan załatwi co trzeba. Chciałbym to już mieć z głowy.

- Pan ma siostrę? Nigdy o tym nie słyszałem. – pan Grey był bardzo zdziwiony

-Tak mam siostrę ale pana powinno interesować tylko to, że chcę zapisać ją do tej szkoły. Nic więcej. – odparł szorstko Sherlock

- Pan jest jej bratem, więc nie ma pan nad nią opieki prawnej, więc nie może pan jej zapisać do szkoły. Może to zrobić tylko opiekun prawny. – odpowiedział spokojnie dyrektor

- Powtórzę jeszcze raz. Chcę zapisać moją siostrę do szkoły. Mam gdzieś zasady panujące w tym kraju. Chcę zapisać moją siostrę, to ją zapisuję, więc proszę w trybie natychmiastowym zapisać moją siostrę na listę uczniów! – krzyknął Sherlock pochylając się nad biurkiem Greya.

John był przygotowany by złapać Sherlocka gdy ten będzie chciał uderzyć Christiana. Sherlock na szczęście opanował się ale nadal pochlał się nad biurkiem.

- Dobrze. Rozumiem. Zaraz podam panu kartę.. gdzie ona jest.. o tutaj. Proszę ją wypełnić – powiedział przestraszony Christian podając Sherlockowi kartkę z mnóstwem informacji do wypełnienia.

Sherlock zabrał kartkę i zaczął czytać.

-Imię, drugie imię, data urodzenia, PESEL, miejsce zamieszkania, imiona rodziców, numer telefonu rodziców. Skąd ja mam to wszystko wiedzieć? Nie wystarczy jak podam panu imię i nazwisko i pan wpisze ją na listę uczniów i po problemie?

- Przykro mi. Informacje, które znajdują się na kartce są niezbędne do zapisania pana siostry do naszej szkoły – powiedział dyrektor

- Idiota – powiedział Sherlock

- Sherlocku! – upomniał go John – Przepraszam za niego. Możemy zabrać tą kartkę do domu i przynieść ją wypełnioną później?

- Dobrze ale proszę przynieść ją jeszcze dzisiaj. – odparł Christian

- Dziękuję. Sherlocku wychodzimy. Do widzenia – rzucił John na pożegnanie.

Siedząc w taksówce John krzyczał na Sherlocka i krytykował zachowanie detektywa. Sherlock, jak zwykle, miał gdzieś co mówi o nim John. Przyjechali na Baker Street. Mieli zamiar poszukać dokumentów, aby znaleźć informacje do wypełnienia kartki, która pozwoli zapisać Madie do szkoły. Madie wyszła pozwiedzać miasto, więc John i Sherlock mogli spokojnie szukać. Szukanie zajęło im sporo czasu. Po kilku godzinach szukania aktu urodzenia w pudłach, po kilkunastu atakach kaszlu z powodu kurzu, po pięciu telefonach do rodziców Holmesa udało im się zgromadzić potrzebne informacje do wypełnienia zgłoszenia. John pojechał już do swojego domu. Następnie Sherlock zawiózł zgłoszenie do szkoły i zajechał do księgarni aby zakupić książki potrzebne Madie. Przed Sherlockiem było teraz najtrudniejsze zadanie. Trzeba powiedzieć Madie, że od jutra będzie chodziła do szkoły. Gdy detektyw przyjechał na Baker Street Madie była już w mieszkaniu i jadła płatki śniadaniowe na obiad. Gdy tylko Sherlock przekroczył próg domu Madie zapytała go:

- Gdzie byłeś? – Gdy zauważyła, że Sherlock trzyma siatkę zapytała - Co masz w tej siatce?

Sherlock nie bardzo wiedział od czego zacząć wyjaśnienia. Postanowił nie owijać w bawełnę.

- To są książki do szkoły. Od jutra zaczynasz naukę w londyńskiej szkole – powiedział z szerokim uśmiechem

Madie właśnie wkładała łyżkę z płatkami do buzi ale informacja, którą usłyszała sprawiła, że łyżka wyleciała jej z reki.

- Co? Jak to? Tak przecież nie można! – krzyknęła oburzona Madie

- Można, można. Takie są zasady. Do osiągnięcia pełnoletniości masz obowiązek nauki – powiedział spokojnie Sherlock

- Od kiedy cię obchodzą zasady panujące w tym kraju? – zakpiła Madie - Nie po to uciekłam z domu żebyś teraz ty posyłał mnie do jakiejś idiotycznej szkoły !

- Przykro mi bardzo. Mnie nie obowiązują zasady, ale ciebie tak! Tutaj masz plan lekcji- Sherlock podał Madie kartkę- Jutro rano o 7 pobudka. Idziesz do szkoły – powiedział Holmes z uśmiechem

- Ja się nigdzie nie wybieram. Nie zaciągniesz mnie do tego zbiorowiska idiotów. Nie uda ci się – powiedziała stanowczo Madie

- Nie pójdziesz po dobroci, to cię siłą zaciągnę – powiedział Sherlock kończąc rozmowę.

Następnego dnia rano Sherlock poszedł obudzić Madie. Dziewczyna protestowała, krzyczała, że ona nie zamierza iść do szkoły. Sherlock wyszedł z pokoju. Madie myślała, że wygrała starcie z bratem. Sherlock wrócił jednak po chwili z wiadrem, którego zawartość [woda] wylądowała na głowie Madie. Dziewczyna starała się uspokoić aby nie dać bratu triumfować. Sherlock widział, że Madie nie zamierza ruszyć się z łóżka, więc chwycił ją za nogi i wlekł ją po podłodze aż do salonu. Siostra wyrywała się ale Sherlock miał nad nią przewagę. Dziewczyna nie widząc szansy na wygranie uległa bratu i posłusznie ubrała się i poszła z nim do szkoły. Rodzeństwo poszło to gabinetu dyrektora. Christian nie był zadowolony z wyglądu dziewczyny. Czerwone włosy bardzo wyróżniały ją spośród innych uczniów. Grey jednak nie chciał krytykować dziewczyny w obecności Sherlocka, bo to mogłoby się źle skończyć. Dyrektor powiadomił dziewczynę o podstawowych zasadach panujących w szkole. Madie niezbyt uważnie słuchała słów dyrektora ale gdy wspomniał on o tym, że trzeba nosić mundurki dziewczyna chciała zacząć krzyczeć ale Sherlock poskromił ją swoim wzrokiem. Madie wraz z dyrektorem poszła na lekcję  a Sherlock zamierzał wrócić do mieszkania. Na pożegnanie powiedział Madie:

- Spróbuj tylko uciec ze szkoły a wtedy nie będzie miło – powiedział z uśmiechem i oddalił się w stronę wyjścia

Christian wprowadził Madie do klasy.

- Witajcie dzieci. Od dzisiaj będzie z wami do klasy chodziła nowa dziewczyna. Przedstaw się – Grey zwrócił się do Madie.

-Jestem Madleine Holmes – powiedziała Madie a po klasie przeszedł szmer zdziwienia

- Madeleine jest tutaj nowa, więc proszę pomóżcie jej zaklimatyzować się w naszej szkole i stwórzcie miłą atmosferę – powiedział dyrektor patrząc wymownie na grupkę chłopaków i dziewczyn.

Patrząc na nich od razu można było dostrzec, że są to klasowe ‘’gwiazdy’’. Dziewczyny wymalowane, jedna podobna do drugiej a i tak sądzą, że każda jest oryginalna. Chłopaki to typowi podrywacze, myślą, że mogą mieć każdą, bo są ładni.

Idioci – podsumowała w myślach swoją klasę, Madie.

- Madleine usiądź tutaj – powiedziała nauczycielka wskazując pierwszą ławkę - Rozpakuj się i obserwuj lekcję. Na razie nic nie wymagam od ciebie, bo nie wiem na jakim poziomie edukacji jesteś.

- Na pewno wyższym od ciebie – szepnęła do siebie Madie, ale nauczycielka nie usłyszała, bo była zajęta dokończeniem lekcji.

Lekcja przemijała bardzo wolno. Madie dziwnie się czułą przebywając w pomieszczeniu, w którym nikogo nie znała. W końcu zabrzmiał dzwonek. Madie szybko wyszła z klasy. Postanowiła, że pójdzie poszukać swojej szafki z numerem 167. Po kilkuminutowych poszukiwaniach Madie znalazła swoją szafkę. Niestety ‘’klasowe gwiazdy’’ stały tam zapewne czekając na nową uczennice. Madie uznała, że nie będzie się przed nimi chować i podeszła do swojej szafki.

- Przepraszam, mogłabyś się odsunąć? – powiedziała grzecznie Madie do blondynki

- Yyyy… nie? Nie odsunę się rudzielcu – powiedziała blondynka a reszta grupki wybuchła śmiechem

- Źle się wyraziłam. Masz się odsunąć, bo chcę dojść do szafki. – powiedziała Madie popychając blondynkę żeby utorować sobie dojście do szafki – I mam czerwone włosy a nie rude, także podejrzewam u ciebie lekki daltonizm.

Blondynka nie była przygotowana na to, że ktoś się jej sprzeciwi, więc z powodu braku argumentów odeszła, tłumacząc, że z idiotami nie gada.

- Skoro nie gadasz z idiotami, to jak ze sobą wytrzymujesz?! – krzyknęła za nią, triumfująco Madie.

Całej tej scence przyglądała się dziewczyna. Blondynka z przeważającymi czerwonymi pasemkami.

- No brawo! Podpadłaś naszym gwiazdom już pierwszego dnia! To chyba jakiś rekord – powiedziała dziewczyna

-  To nie żadne gwiazdy tylko banda idiotów - odpowiedziała Madie

- Miło to słyszeć. Zawsze wszyscy uważają, że oni są tacy fajni i w ogóle...

- Jestem inna. Nie cierpię idiotów, więc przy najbliższej okazji znowu będę ich wyzywać.

- Tak mi się wydaje, że się dogadamy - powiedziała dziewczyna z uśmiechem- Jestem Kooi a ty to Madeleine tak?

- Madie – poprawiła ją Holmes.

Trochę długi ten rozdział ale mam nadzieję, że ktoś go przeczyta i, że się spodoba :D Zachęcam do wyrażenia opinii na temat opowiadań, bo chciałybyśmy wiedzieć czy to co piszemy ma jakiśkolwiek sens. Dziękujemy bardzo za ponad 700 wyświetleń. Bardzo nas cieszy, że ta liczba dość szybko rośnie :D Zachęcam do lektury i miłego dnia // Justyna c;   

EDIT : już ponad 800 wyświetleń :D DZIĘKUJEMY ! ;)