Rozdział 3

Przychodzę, zabijam, wychodzę. ‘’Po co?’’ nasuwa się pytanie. To tajemnica, której nikt nie rozwikła...

Kolejny męczący dzień w pracy – myślał inspektor Lestrade – kolejne morderstwo… ostatnio zdarzają się coraz częściej. Moi ludzie nie posuwają się zbytnio do przodu w tej sprawie. Może Sherlock coś wymyśli.

Inspektor Lestrade wsiadł do samochodu i skierował się w stronę Baker Street  

-Znowu będzie robił uwagi na mój temat i moich ludzi… da się to wytrzymać byle tylko rozwiązał tą sprawę – myślał Greg wchodząc po schodach.

Jak zwykle od progu wołał Sherlocka, jednak tym razem nie odpowiada mu drwiący głos Holmesa tylko kobiecy, bardziej dziewczęcy głos.

- Sherlock wyszedł, prawdopodobnie do swoich bezdomnych, ale jestem ja! – powiedziała dziewczyna z ciekawym kolorem włosów – a tak przy okazji jestem Madie Holmes, siostra Sherlocka.

- Co? Sherlock ma siostrę? Mało wiem o jego życiu prywatnym, ale zwykle się orientowałem w jego sprawach rodzinnych – powiedział pełen zdumienia Greg Lestrade – no ale jeśli go nie ma to chyba już pójdę…

- Nie, nie proszę zostać… jestem przecież z rodziny Holmes’ów i także co nieco umiem, a przy okazji nabiorę praktyki w kryminalistycznych sprawach. W czym tkwi problem? – zapytała pewnym głosem Madie.

- No nie wiem… ale tak czy inaczej byś się dowiedziała od Sherlocka więc…

- Nic jej nie mów! – Sherlock wparował do domu – to moja sprawa! Gavin, wychodzimy!

I wyszedł, a inspektor za nim rzucając przepraszające spojrzenie Madie. Złapali taxi i obrali kierunek na komisariat.

- Coś ty się zrobił taki drażliwy? Przecież nic by nie zaszkodziło gdyby się dowiedziała – powiedział Lestrade.

- Nie znasz jej, w domu było tak samo, miałem sprawę a ona zawsze mi ją kradła. W przeciwieństwie do Mycrofta umie wykorzystać swoje umiejętności intelektualne – wyjaśnił Sherlock.

Dojechali na komisariat a inspektor od razu zaczął drążyć temat morderstw.

- Dowiedziałeś się czegoś? Przybywa kolejnych morderstw.

- Moi ludzie prowadzą sprawę, gdy coś się wydarzy powiem ci. Teraz próbują ustalić powód – powiedział obojętnie Sherlock. 

- Ty nie masz swoich ludzi, a bezdomni się nie liczą! – uprzedził Greg widząc, że Sherlock już otwiera usta by coś powiedzieć – czym różnią się moi ludzie od reszty?

- Twoi to idioci, wystarczy spojrzeć na Andersona – odparł bez ceregieli Sherlock – a teraz, przepraszam cię ale wracam pomyśleć do domu bo tutaj… jest naturalne środowisko ‘’głupkus niemyślus’’. 

Sherlock wrócił na Baker Street, po drodze kupując papierosy.

- Ostatnio dużo palę, plastry nie pomagają – myślał wchodząc po schodach.

- Sherlock mów natychmiast co to za sprawa! – krzyknęła Madie gdy tylko zobaczyła brata.

Sherlock nic nie powiedział, tylko zaczął grać na skrzypcach.

- Świetnie! – krzyknęła Madie i poszła do ‘’swojego’’ pokoju, po czym zaczęła grać na gitarze.

John Watson przechodził akurat koło Baker Street. Przyzwyczaił się już do gry na skrzypcach, ale tym razem z wnętrza domu dochodziły także inne odgłosy. Wiedząc, że coś się dzieje wszedł przezornie do mieszkania. Rozpoznał drugi odgłos - gitare.

- Co jest Sherlock? – przekrzykiwał muzykę John – słyszysz mnie?!

Sherlock milczał, więc John postanowił iść do Madie. W czasie tych paru dni zdążył złapać z nią jakiś kontakt i przekonał się, że jest taka jak Sherlock poza jednym wyjątkiem - odpowiadała na pytania.

- Co jest Madie? Co zrobiliście… znowu? – zapytał.

- Sherlock ma ciekawą sprawę i nie chce się nią podzielić a mnie się tak bardzo nudzi – powiedziała Madie nie przerywając gry.

John wiedział, że rodzeństwo zwykle kłóci się o błahostki, ale teraz postanowił naprawić konflikt opowiadając Madie o sprawie. Tyle, że przerwał im Sherlock wyrzucając Johna z domu.

- Znowu to robisz Madie! – krzyknął detektyw – możesz u mnie mieszkać ale nie kradnij mi zabawy!

- Ale przyznaj, potrzebujesz kogoś do pomocy, przecież John nie ma już tyle czasu by ci pomagać. A ja nadaję się idealnie! – próbowała przekonać Sherlock’a Madie.

- Nie potrzebuje pomocy – odparł Sherlock, choć doskonale wiedział, że potrzebuje asystenta.

- Nie żartuj sobie. Nie dasz sobie rady sam! – powiedziała Madie patrząc na Sherlock groźnym wzrokiem

- Sprawa dotyczy masowych morderstw. Nie dotyczy ona zwykłych, przypadkowych przechodniów tylko seniorów, emerytów. Nikt nie wie jak to się dzieje, jak i kto ich zabija. Morderca nie pozostawia żadnych śladów, świadków też nie ma – wyrzucił z siebie Sherlock ze złością

- Może nie płacili składek w młodości? – zażartowała zaciekawiona Madie – państwo się mści. A tak na serio to mogłabym ci w tej sprawi pomóc, nikogo lepszego nie znajdziesz.

Sherlock westchnął, ale nic nie powiedział.

Będę zdany na pomoc mojej siostry – pomyślał – mam nadzieję, że potrafi wykorzystać swój potencjał.

Zadowolona Madie przyszła do salonu z książką, a Sherlock zaczął robić eksperymenty w kuchni. W tym czasie pani Hudson wróciła z wakacji. Zostawiła walizki w kuchni i postanowiła zobaczyć co u Sherlocka. Nie spodziewała się zobaczyć dziecka przez jeszcze długi czas w domu, więc stanęła w progu jak wryta.

- Dzień dobry, jestem Madie Holmes – powiedziała dziewczyna.

Pani Hudson po kilku minutach odzyskała mowę i powiedziała:

- Dzdzdzień dobry, Sherlock czemu nie mówiłeś, że masz córkę?! Czemu ja nic nie wiem o twojej rodzinie! – zaczęła wytykać Sherlock’owi, że za bardzo ceni sobie prywatność.

- To nie moja córka, pani Hudson, to moja siostra, nie spłodziłbym takiego diabelskiego pomiotu - powiedział złośliwie Sherlock, nie przerywając gapienia się przez mikroskop.

- Nie wspominałeś, że masz siostrę! – wyrzuciła pani Hudson – Madie, chodź niech cię uścisnę i zobaczę... aleś ty podobna do brata. Jak mogłam nie zauważyć tego podobieństwa. Pewnie nie przyjął cię zbyt gościnnie, chodź na dół mam tam gdzieś ciasteczka… – mówiła ciągnąc dziewczynę za rękę po schodach.

Madie spojrzała ciężkim wzrokiem na Sherlock’a, ale nie mogła odmówić pani Hudson i pozwoliła wlec sobą po schodach.

W tym czasie zadzwonił telefon…

- Sherlock! Natychmiast na komisariat! Jest nowe morderstwo – wykrzyknął Lestrade i rozłączył się…

Kolejna prosta ofiara, lubię jak patrzą na mnie ze strachem w oczach, to jedna z rzeczy dla których to robię. Tak… strach to oto chodzi… niech czują strach i ból, tak jak on.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jest i kolejny rozdział :D Zachęcamy do komentowania i oczekujcie na kolejny rozdział, który pojawi się wkrótce :D Miłego wieczoru :P // KopenhAga :D